Het begon met ochtend stijfheid zware vermoeidheid en lichte pijntjes in mijn polsen, enkels, vingers, knieën, schouders en soms kaken. Van jankend van de pijn de trap aflopend tot frustraties bij het openen van potjes...

Sinds 3 jaar leef ik met de diagnose reumatoïde artritis. Ik ging door een emotionele rollercoaster van  angst, onzekerheid, niet willen  accepteren, boosheid, onrust noem maar op. Mijn vader was ook reumapatiënt en was destijds degene met wie ik dit leed deelde. We konden zo lekker afgeven op deze rotziekte die ons belemmerde in veel dagelijkse dingen. Maar ook deelden we de verlichting die de medicatie methotrexaat (tabletten) ons bracht. Vorig jaar is mijn lieve papa plotseling overleden. Waarna mijn reuma pijnen sterker werden. 

De volgende stap was de wekelijkse methotrexaat injectie. Een enorme drempel voor iemand die altijd tegen medicatie was. Doodeng vond ik het en stelde het steeds uit. Maar ik moest eraan toegeven en heb gelukkig mijn lieve man Remco bereid gevonden om mij mijn wekelijkse shot te geven. Ik ben hierdoor minder misselijk en heb minder pijn. Toch blijven de ontstekingen sluimeren en is niets wat het lijkt aan de buitenkant. 

Mijn verhaal is nog lang niet ten einde net zoals het verhaal van velen met mij. We hebben nog een lange weg te gaan. Maar ik ben strijdlustig! 

Ik hoop met deze loop mijn steentje bij te dragen aan nieuwe/betere behandelingen met een lichtere toekomst voor alle reumapatiënten.  

Jouw donatie maakt dus echt een verschil!

Dank je wel 🙏🏼😘

liefs, Tamara❤️